Paarden houden ervan elkaar te poetsen, ook wel 'groomen' genoemd. Daarbij trekken ze hun lippen op en raspen met ontblote tanden over de vacht van een ander paard. Dat doen ze altijd paarsgewijs en synchroon: als het ene paard de rug van de ander poetst, doet de ander dat op dezelfde manier en dezelfde plek terug.
Het poetsgedrag wordt vaak gezien als methode om van parasieten af te komen, maar het is bij paarden veel meer dan dat. Paarden poetsen vooral degenen met wie ze innige vriendschapsbanden onderhouden, maar ook wel andere leden van hun eigen groep. Dit zou de sociale banden binnen de groep verstevigen. Paarden poetsen elkaar ook als ze kort daarvoor een aanvaring hebben gehad. Het poetsen werkt dan als een gebaar van verzoening. Veulens in een groep die door de merries terechtgewezen worden, doen aan 'luchtpoetsen'; ze maken poetsbewegingen met hun tanden als onderwerpingsgebaar. Paarden die niet tot dezelfde groep behoren, poetsen elkaar nooit.
Het gebied rondom de schoft, van de onderkant van de manenkam tot iets voorbij de rugaanzet, is het favoriete poetsgebied. In mindere mate poetsen paarden ook elkaars rug, kruis en schouders. Uit tests is gebleken dat paarden die rond de schoft gepoetst worden, een verlaging van de hartslag met zo'n 10 procent krijgen. Dit verschijnsel wordt in verband gebracht met een belangrijke zenuwknoop die ook in dit gebied huist. (1) Het zou het kalmerende effect van poetsen bij ruzies in de groep mogelijk verklaren.
Paarden vinden het meestal ook erg prettig om door hun verzorger gepoetst (geborsteld) te worden. Kleine krabbels en klopjes in het favoriete poetsgebied zijn ook handig om een nerveus paard wat rustiger te maken, of om een paard voor een prestatie te belonen.
(1) Stephan Budiansky - De aard van het paard (2003)
Gerelateerde onderwerpen:
Terug naar:
