In 1960 stond Prof. Dr. F. Haring van het Instituut voor Fokkerij en Genetica van de Universiteit van Göttingen aan de wieg van dit varken. Hij haalde een Amerikaans minivarken uit het Amerikaanse Austen en een hangbuikzwijn uit een Duitse dierentuin. De nakomelingen kruiste hij weer met een Duits landvarken. Niet alleen het gewicht, maar ook het uiterlijk en het temperament waren leidraad bij de selectie van de dieren.
Tot op de dag van vandaag dient het Göttinger varken de medische wetenschap in heel Europa. Inmiddels zijn de "rechten" overgedragen aan de firma Ellegaard Göttingen Minipigs in Denemarken. Daarbij werd bepaald dat het Göttinger varken uitsluitend als geregistreerd proefdier en niet als gezelschaps- of hobbydier mag worden verhandeld. Dit geldt uiteraard exclusief voor de Ellegaard Göttingen Minipigs, zoals het ras inmiddels heet; witroze varkens die volgens het bedrijf wat betreft hun geschiktheid als proefdier op een lijn zijn te stellen met honden en apen.
De varkens van Ellegaard zijn witroze. Daarnaast bestaan er bonte Gottinger varkens. De bonte lijn moet ooit hebben bestaan uit witte, maar ook zwarte en bruine varkens. Aannemelijk is dat bij de keuze voor de witte lijn, donkere dieren, waaronder ook gevlekte, terecht zijn gekomen bij hobbyisten die met deze varkens verder fokten voor de particuliere markt. Ze variëren nogal in gewicht en aan hun iets doorgezakte rug is goed te zien dat er hangbuikbloed in zit. Door recente kruisingen met hangbuikzwijnen is echter vaak moeilijk vast te stellen of een Göttinger wel een echte Göttinger is. De hobbyvarkens die voor dit ras doorgaan, zijn in elk geval met hun gemiddeld 70 kilo twee keer zo zwaar als hun soortgenoten in de proefdierindustrie.
Göttingers hebben een korte romp en kleine, rechtop staande oren. Ze komen voor in de kleuren bruin, zwart, grijs en rood. De zeugjes werpen zes tot zeven biggen per keer. (1)
(1) Göttinger varken van proefdier tot hobbydier, Levende Have oktober 2007
Gerelateerde onderwerpen:
Terug naar:
