Wat vroeger onkruid heette, wordt nu omschreven als ‘’lastige planten’’. Het Jacobskruiskruid is op het moment wel de meest beruchte. Maar heermoes mag er ook wezen.
Het Jacobskruiskruid vormt al enige tijd vooral een bedreiging voor paarden en runderen, die de plant in droge vorm (hooi) niet herkennen en er langzaam door vergiftigd raken. De verspreiding van de plant is mensenwerk. Ander gevaarlijk plantje is heermoes, ook wel paardenstaart genoemd. Het heeft een voorkeur voor kalium- en fosforarme zandgrond, maar valt ook waar te nemen op kleigrond en is moeilijk te bestrijden. Binnen de kortste keren ontaardt heermoes in een ware plaag. Vandaar de bijnaam akkerpest.
Boeren houden niet van heermoes in de wei. Uit onderzoek is gebleken dat zowel runderen als paarden ervan eten. Wanneer het wordt verwerkt in hooi, kan consumptie van heermoes leiden tot vernietiging van vitamine B1, met verlamming van de achterpoten tot gevolg. Runderen kunnen er wat beter tegen dan paarden, omdat ze micro-organismen in hun spijsverteringsstelsel hebben die deze vitamine weer kunnen aanmaken. Schapen zijn ook gevoelig voor heermoes, vooral onervaren lammeren kunnen ervan eten, aan de diarree gaan en vermageren.
De heermoes begint als grijsbruine, vruchtbare stengels met sporenaar. Als de sporen rijp zijn en zichzelf hebben verspreid, sterven de stengels af. Daarna ontstaan de onvruchtbare, groene stengels die ongeveer 20 - 40 cm hoog kunnen worden. Ondergronds hebben de paardenstaarten kruipende wortelstokken. Daarop bevinden zich knolvormige verdikkingen, waarmee de plant zich tijdens vorstperiodes zeer gemakkelijk in leven kan houden.
In Nederland en België komt heermoes vooral voor op vochtige akkers, langs wegen, spoorwegen, in bossen. Wie heermoes wil aanpakken, kan het beste de uitputtingsstrategie volgen: als de plantjes bovengronds komen om nieuwe energie op te doen, moeten ze steeds weer worden afgehakt. Zo kan de plant geen nieuwe ondergrondse voedselreserves in de wortelstok opslaan. Hierdoor zal de plant na verloop van tijd niet genoeg energie meer over hebben om nog nieuwe takken te vormen en uiteindelijk het loodje leggen.<<
