Klein, tam en luidruchtig. Van die eigenschappen moesten de kleine Kwakertjes het hebben. Kooikers gebruikten ze vroeger bij de vangst van wilde eenden. Met een groep van enkele honderden tamme eenden, meestal grauwe kwakertjes, eendjes die aanzienlijk kleiner zijn dan de gewone wilde eend en een veel kortere snavel hebben, lokten de kooikers de wilde eenden de vangkooi in. Niet alleen het Kwakertje, maar ook het Kooikerhondje vervulde daarbij een belangrijke rol. De Kwakertjes dankten er hun naam ''kooieenden'' aan. In Engeland - waar het Hollandse kwakertje vreemd genoeg meer populariteit geniet dan in eigen land - spraken ze in het verleden over Coy-ducks. Inmiddels staan ze te boek als Call ducks, niet in de laatste plaats vanwege hun welluidende stemgeluid.
Waar kwamen die kleine eendjes vandaan? Vermoedelijk uit Azië. Wellicht zijn ze meegekomen met de hoenders uit Japan, zoals de Chabo. Opvallend is in elk geval dat het kleine eendje - in het Duits ook wel dwergeend genoemd - zich sterk onderscheidt van de Europese eenden. Niettemin wordt het tot de Oudhollandse rassen gerekend en spreekt de Stichting Zeldzame Huisdierrassen over de Hollandse Kwaker. Kwakertjes staan bekend als hele fijne gezelschapsdieren, omdat ze zich zo makkelijk aanpassen en geen angst kennen voor mensen. Ze moeten wel kunnen beschikken over voldoende water, bij voorkeur in een niet al te diepe, kleine vijver waar ze eenvoudig in en uit kunnen. Het water moet geregeld worden ververst, aangezien ze er ook uit drinken. Verder hebben ze behoefte aan een veilige plek, vooral 's nachts, in een schuur, een kippenhok met ren, of een afgeschermd stuk tuin, vrij van ratten en roofdieren.
De volwassen kwaker voedt zich met steentjes en zaadjes op de grond, gras en ander groenvoer (onder meer sla en vogelmuur), muggenlarven, vliegen en andere insecten, regenwormen, kleine slakken, eendenkroos en natuurlijk eendenvoer, hoewel dat wel moet zijn aangepast aan het kleine snaveltje. Gemengd graan voldoet, hoewel tarwe ook een uitstekende voedingsbron is en bovendien aanzienlijk goedkoper. Tarwe bevat minder proteïne dan maïs en heeft een hoger vitamine B-gehalte. In de winter kunnen maïskorrels en andere korrels de noodzakelijke extra calorieën verschaffen en het verenkleed in conditie houden. Aan het eind van de winter, als het legseizoen in aantocht is, kunnen de Kwakertjes het beste overschakelen op legvoer voor eenden met meer vitamine A, D en E.
Kwakers kunnen wel tien tot vijftien jaar oud worden.
Terug naar:
