In de tweede helft van de negentiende eeuw reisden de Nubische geiten mee met Engelse stoomschepen uit Egypte en India om de passagiers aan boord gedurende de lange reis van verse melk te voorzien. Eenmaal in Engeland vonden de hangoorgeiten al snel hun weg naar de liefhebbers, die ze kruisten met Engelse landgeiten.
Rond 1900 haalden de Engelsen enkele bokken uit het oosten. Ze werden de stamvaders van het huidige Anglo-Nubische ras. De geiten behielden hun typische lange oren, die hoogstwaarschijnlijk in verband staan met de warme, zanderige streken waar het ras is ontstaan.
In de kou hebben Nubische geiten van hun lange oren meer last dan gemak. Ze kunnen zelfs bevriezen, zeker als ze met water in aanraking zijn geweest. Vandaar dat deze geiten 's winters vaak naar binnen gaan. Niet alleen Nubische geiten hebben van die lange hangoren. Er zijn wereldwijd bijna honderd verschillende hangoorgeitenrassen. Je vindt ze in het Midden-Oosten, India, Afrika en Zuid-Amerika. Het ene ras heeft wat kortere oren dan het andere, maar lang zijn ze allemaal. Extreem lang zijn die van de Gulabi geiten, een hangoorgeitenras uit India/Pakistan met oren die tot aan de borst reiken.
Het Anglo-Nubische geitenras is wereldwijd populair. Het wordt niet alleen met veel enthousiasme gehouden en gefokt in Engeland en Nederland, maar ook fokkers in Canada, Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland, Duitsland en België houden een stamboek bij. In de continenten Zuid-Amerika en Afrika bestaat veel belangstelling voor Nubische geiten om de inheemse rassen te verbeteren. Nederland telt inmiddels enkele honderden Anglo Nubische geitenhouders.
Terug naar:
