Castratie ezelhengst van levensbelang

door Marjolein Reali

Vier jaar geleden waren wij op zoek naar twee ezels. Via internet kwamen wij terecht bij een fokker in Zuid Frankrijk. We vroegen hem of hij twee grote, stevige ezels voor ons had. ‘’Aha, dan moet u mannetjesdieren hebben’’, antwoordde hij rap. Daarna bekeek hij ons eens goed en vroeg voorzichtig: ‘’U laat ze toch wel castreren?’’

Bij de aanschaf van onze twee ezelhengsten reageerden we zoals zo velen. Castreren? Waarom zouden we? De fokker nam ons mee naar zijn dekhengst. Wat een prachtdier! Maar veel meer dan alleen onze duimen goedkeurend omhoog steken, konden we niet. Ieder geluid werd gesmoord in een gebalk dat kilometers ver reikte.

“Kijk”, zei hij, “dat heb je dus met een hengst. Hij balkt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Maar dat is nog niet zo erg. Een ezelhengst heeft een heel wisselend humeur. Hij ziet erg aardig uit en meestal is hij dat ook. Het gevaar schuilt erin dat hij je niet laat zien wanneer zijn hormonen opspelen. Dan ziet hij jou als obstakel om bij de merries te komen en valt je aan. Elk jaar belanden in Frankrijk mensen in het ziekenhuis omdat ze zijn aangevallen door een ezelhengst. Doe jezelf een plezier en laat jouw ezels castreren”.

Met de schrik in de benen liepen we verder. Enigszins bedeesd kozen we twee eenjarige hengstveulens uit. Meteen laten castreren, drong de fokker aan, één jaar oud is een mooie leeftijd. Ze weten nu nog niet dat ze hengst zijn en dus blijven ze lief en betrouwbaar. Later kan wel, maar dan heb je kans dat het hengstengedrag al is ontwikkeld en niet meer verdwijnt.’’

Thuis of in kliniek?
We bedankten hem voor zijn goede adviezen en zetten de veulens in de trailer. 

Onderweg bespraken we de castratie. Door wie moesten we dat laten doen? En hoe? De belangrijkste keuze voor ons was: laten we het thuis doen of in een kliniek?

Thuis, in de weide, zou betekenen dat de dierenarts de ezels op traditionele wijze castreert. Via een snede in de balzak worden de testikels verwijderd. De wondcontrole zouden we zelf moeten doen. Daar vonden we ons te onervaren voor. Daarom werden we het snel met elkaar eens: de castratie zou in de kliniek plaatsvinden.
Onze ezels zijn in de Universiteitskliniek Utrecht ‘over de lies’ gecastreerd. Een echte operatie onder volledige narcose. Er werden twee sneetjes in de liezen gemaakt van ongeveer een centimeter. Via de sneetjes gingen de instrumenten naar binnen, waarmee de testikels zijn losgesneden en naar buiten gehaald. Een paar hechtingen in het sneetje, dat was alles wat er uiteindelijk te zien bleef. Na drie dagen konden we onze nieuwe ruinen mee naar huis nemen. Voor dit alles waren we € 200 kwijt, een koopje. Omdat er zo weinig ezels in de kliniek kwamen, kregen we korting. Twee voor de prijs van één.

Gevaarlijk

Sindsdien hebben we twee hele sociale, brave en betrouwbare ruinen rondlopen. Ze zijn gelijkmatig van humeur, betrouwbaar en balken weinig. Jaren later ontmoetten we twee mensen die een droevig verhaal vertelden over hun ezeltje; een hengstje. Ze hebben twee jaar geprobeerd om hem op te voeden. Straffen of belonen, het maakte niet uit. Hij beet, schopte en balkte zo lang, dat de buren gingen klagen. Uiteindelijk werd hij gevaarlijk en hebben ze hem met veel verdriet weggebracht naar een handelaar. Het ergste vonden ze nog dat hij hoogstwaarschijnlijk naar de markt is gegaan en als slachtvee is afgevoerd naar Sicilië waar de grote paarden- en ezelabattoirs staan.

Vaak denk ik nog terug aan de Franse fokker. Hij heeft helemaal gelijk gehad. Wil je een ezel op een gezellige en ontspannen manier bij huis houden, laat hem dan castreren. Voor u en voor de ezel van levensbelang.