Waarom krijgen alleen herkauwers blauwtong?

We hebben de vraag voorgelegd aan de Levende Have-dierenarts Leo van Merwijk. Hij bericht:

Onderzoekingen van de pathogenese van reovirusinfecties hebben aangetoond dat de buitenste capside eiwitten een voor de virulentie (lees ziekteverwekking) doorslaggevende rol spelen. Het δ-1-eiwit (op de hoekpunten van het icosaëder) bepaalt het cel- en weefseltropisme van het virus, het remt de cellulaire DNA-synthese (in de dierlijke cel) en is het hoofdantigeen waartegen het cellulaire en humorale immuunantwoordgericht is. Het µ1C-eiwit bepaalt het vermogen van het reovirion om met cellulaire proteasen te reageren en infectie in het maagdarmkanaal te starten. Het δ3-eiwit is voor de remming van cellulaire RNA-en eiwitsynthese verantwoordelijk; het is de plaats van de frequentie mutaties met als gevolge een onvermogen van reovirussen om de gastheercel te lyseren en het speelt een rol bij het ontstaan van persisterende infecties. Virulentie (ziekteverwekking) is daarom een polygen verschijnsel (een dier kan na infectie geen tot weinig ziektesymptomen vertonen tot ernstig ziek worden, zelfs met lethale gevolgen), waarbij meerdere virale componenten een doorslaggevende en verschillende rol spelen.

Met andere woorden er zijn meer verklaringen:

1. Het Capside-eiwit van het virus kan gemakkelijker de cel van de herkauwer binnendringen en kan daardoor eerder het DNA van de herkauwercel beïnvloeden om het virus in de cel te vermeerderen.

2. Reoviridae genus orbivirus / bluetonguevirus is een RNA-virus. Dit betekent dat deze virussen het DNA en een stuk RNA uit de herkauwercel / diercel nodig hebben om zich te vermenigvuldigen. Het DNA/RNA van de herkauwer is meer geschikt voor vermeerdering dan overige diersoorten.

Heel kort samengevat.
Het virus heeft het RNA/DNA (tussenstap voor aanmaak nieuw genetisch materiaal) van de gastheer nodig om zich te kunnen vermeerderen en door vermeerdering of replicatie ontstaan ziekteverschijnselen. Herkauwers bezitten RNA/DNA in hun cellen waarop het blauwtongvirus gemakkelijk invloed kan uitoefenen en waardoor het virus gemakkelijk kan vermeerderen. Bij andere diersoorten kan er wel infectie in de gastheer-/dierlijke cel tot stand komen (zie δ-1-eiwit), maar is het DNA/RNA van die gastheercel blijkbaar niet geschikt om te dienen voor replicatie van het virusgenoom (dus geen ziekteverschijnselen).