De domesticatie van de ezel voltrok zich 7000 jaar geleden in het oosten van Afrika. Nog altijd zijn de ezels in Kenia en de hoorn van Afrika genetisch verwant aan de eerste gedomesticeerde ezels.
Van 207 ezels die op dit moment op diverse continenten worden gehouden, 49 huidige, wilde ezels en 31 ezels uit de oudheid en de Romeinse tijd is het gnoom onderzocht (Science 8 sept. 2022,The genomic history and global expansion of domestic donkeys). Er zijn sterke aanwijzingen dat de Afrikaanse oer-ezel zich 2500 jaar voor Chr. als lastdier heeft verspreid richting Europa en Azië. Er bestaan aparte genetische lijnen van ezels, die vele duizenden jaren teruggaan, maar er is ook overal wel een geringe genetische invloed van wilde ezels te vinden. Bovendien was er sprake van een genetische uitwisseling tussen ezels uit West- en Oost-Eurazië en Afrika.
Aan het onderzoek hebben meer dan 40 overwegend Franse wetenschappers meegewerkt. De gedachte aan een Afrikaanse oorsprong van de ezel is niet nieuw. In Egypte zijn ruim zes eeuwen oude skeletresten van ezels gevonden en een gegraveerde Egyptische tekening van 5.000 jaar oud duidt eveneens op de aanwezigheid van gedomesticeerde ezels. Door archeologische overblijfselen te analyseren, ontdekten wetenschappers bewijs van een voorheen onbekende genetische afstamming van ezels die 2000 jaar geleden in de Levant (het gebied ten zuiden van Turkije, grenzend aan de Middellandse zee) leefden.
In 24 Europese landen zijn 58 rassen of variaties daarvan aangetroffen. Het aantal ezels neemt in Europa in rap tempo af. In Griekenland is het aantal in vijftig jaar tijd met 98 procent afgenomen. De meeste ezelrassen worden nog aangetroffen in Frankrijk, Italie en Spanje. Van deze rassen zijn nog enkele honderden dieren over, waarmee de ezels volgens de FAO begrippen tot de bedreigde dieren behoren.
Gerelateerde onderwerpen:
Terug naar:
