De eerste bronnen die melding maken van een gehoornd schaap met een zwarte kop zijn geschriften uit de twaalfde eeuw. Monniken gebruikten de wol destijds voor hun pijen. Ook de bekende Schotse kilt werd van oudsher gemaakt van Blackface-wol.
Vanuit Schotland ging er ook heel wat wol naar het Europese vasteland. In de zestiende eeuw bracht King James IV van Schotland een kudde verbeterde Blackfaces naar het Ettrick Forest in het grensgebied met Engeland, het favoriete jachtgebied van de Schotse koningen.
In de 17e en de 18e eeuw stonden de Blackfaces bekend als Linton en verhuisde het ras meer naar het noorden van Schotland. Daar werd het ras echter tijdelijk verdreven door het Cheviot schaap, waarvan de wol een betere prijs opbracht.
Pas in 1860, toen de wolprijzen op een gelijk niveau kwamen, ging de voorkeur weer uit naar de Blackfaces, vanwege hun aanpassingsvermogen aan regen, wind en kou. De Blackface bleek het meest geschikt voor begrazing van heuvels en bergen.
Verschillende types
Alle Blackfaces hebben hoorns en een zwarte of zwart met wit gevlekte kop en poten. De wol is zuiver crèmekleurig. Er zijn verschillende types Blackfaces, die onder invloed van gebruik, omgeving en klimaat zijn ontstaan.
Zo is er het type Perth. Een schaap met middelzware tot zware wol. De Lanark uit Schotland en delen van Ierland is middelgroot, met wat kortere wol. De afgelopen dertig jaar is de Newton Stewart in opkomst, met een korte dikke waterbestendige vacht. In het noorden van Engeland is er nog de Northumberland Blackface, een schaap met hele zachte wol.
Vrijwel nooit vermeld, maar wel belangrijk bij het houden van Scottish Blackface schapen, is dat dit ras een 'koper-minnend' ras is, en bij het geven van bijvoeding of aanvulling, voldoende koper aanwezig hoort te zijn als bestanddeel.
Tegenwoordig doen de meeste Blackfaces dienst als grazers, maar ze worden ook volop ingezet om andere rassen te verbeteren. Het vlees van de lammeren is zoet en mals. (1)
(1) Blackface Breeders Association
Terug naar:
