De Hebridean maakt vooral indruk door zijn historie. Het is een echte overlever, ooit door de Vikingen naar de Hebriden gebracht, de eilandengroep ten noordwesten van Schotland, waar het schaap zich een weg baande door het ruige landschap.
Een schaap ook dat in z’n waarde is gelaten. Niet in de laatste plaats vanwege het feit dat het in de negentiende eeuw, nadat het een vaste bewoner was geworden van de Schotse Hooglanden, werd vervangen door de economisch interessantere Scottish Blackface.
De Hebridean raakte op de achtergrond en dat was in feite zijn redding. Zijn oervorm bleef bewaard, de eeuwenlange selectie op specifieke kenmerken werd niet verstoord door kruisingen en foktechnische experimenten. Het waren en bleven dieren die zonder veel verzorging onder barre omstandigheden konden overleven.
Hoewel er een genetische aanleg is voor vier of zes horens, heeft het merendeel van de Hebrideans er niet meer dan twee. De Hebrideans zijn overigens niet de enige schapen met een aanleg voor meerhoornigheid. Ook bij het Jacobsschaap doet dit verschijnsel zich voor. In Engeland, waar de grootste populatie Hebrideans graast, heeft slechts tien procent van de dieren meer dan twee horens.
De Hebrideans kampen met inteelt
. Vijftien procent van de rammen heeft geen of slechts 1 zaadbal. Voor het overige is het ras zeer vitaal. (1)
(1) Hebridean dwingt respect af, Levende Have oktober 2005
Terug naar:
