In het begin van de jaren '70 is door kruisingen van het Fins Landschaap (hoge productie, zeer vruchtbaar) met de Ile de France (vleesschaap) een zeer vruchtbaar schapenras ontstaan. Door de lange bronst kunnen Flevolanders drie keer per twee jaar aflammeren, zonder noemenswaardige geboorteproblemen. Drielingen zijn geen uitzondering. De ooien geven voldoende melk. Ze gaan ook lang mee. Acht- tot tienjarige ooien vormen geen uitzondering.
Het Instituut voor Veeteeltkundig Onderzoek heeft in het begin van de jaren tachtig de Flevolander uitgezet bij een aantal praktijkbedrijven. Een zorgvuldig kruisings- en selectieprogramma, waarbij de brede genetische variatie uit geïmporteerde dieren is behouden, heeft een schapenras voortgebracht waarin een unieke combinatie van belangrijke economische eigenschappen is verenigd. In 1985 is een stamboek opgericht. Daarin staan circa duizend ooien ingeschreven.
Het uiterlijk van de Flevolander speelt geen grote rol in de fokkerij, gebruikseigenschappen des te meer. Om inteelt te voorkomen is een rammencirkel opgezet. In 2020 is de Flevolander toegevoegd aan de lijst ''onder de zorg'' van de Stichting Zeldzame Huisdierrassen. Ook het Centrum voor Genetische Bronnen heeft de Flevolander op zijn rassenlijst staan.
Flevolander schapen zijn door de grote vruchtbaarheid een echt commercieel ras. Interessant ook voor houders van andere productierassen. Vaak worden de Flevolander schapen gedekt door vleesrammen bijvoorbeeld de Texelaar, de Charolais en de Suffolk.
Terug naar:
