Als sier- en jachtvogel heeft de fazant een indrukwekkende geschiedenis achter de rug. Het verhaal van de introductie van de fazant in onze contreien blijft echter duister. Aangenomen wordt dat de Romeinen de fazant als jachtvogel hebben geïntroduceerd, maar dat is voor onze gewesten geheel niet bewezen.
Tekstvermeldingen door Romeinse auteurs slaan meestal enkel op Zuid-Europa. Natuurlijk zullen ze de vogel in Klein-Azië zijn tegengekomen, maar voor een introductie tijdens de Romeinse tijd bij ons kunnen we enkel archeologische botvondsten gebruiken. En die zijn er niet.
Oude vogelboeken suggereren een introductie in de postmiddeleeuwse periode, 17de - 18de eeuw (volgens J. Desmet, 1987, Vogels. Hun levensloop in België, hun wedervaren met de mens. Brugge, van de Wiele). Maar wellicht is het goed mogelijk dat reeds in de laatmiddeleeuwse periode bij ons fazanten zijn ingevoerd.
In die Bourgondische tijd werden overal afgesloten jachtgebieden aangelegd. In deze warandes werden exotische dieren uitgezet zoals het konijn, en later ook het damhert. Mogelijks zat ook de fazant daarbij.
Probleem is wel dat alle bekende Vlaamse en Brabantse teksten over de warandes steeds konijnen en patrijzen vermelden, maar geen fazanten. Wel is er ooit door één der Bourgondische hertogen een 'eed op de fazant' gepleegd.
Een eed werd vaak uitgesproken op het pronkstuk, de hoofdschotel, van een banket, in dit geval een fazant. Het was in het jaar 1454 dat Karel de Stoute en zijn vader Filips, plechtig beloven Constantinopel te bevrijden van de Sarazenen.
Deze scène werd weergegeven in de praalstoet te Leuven in 2003 maar het is niet bekend of die eed wel te Leuven gezworen is. Het kan evengoed gaan om een ander deel van het Boergondisch rijk, meer zuidelijker.
Of dit historisch gegeven dus te gebruiken is als bewijs voor het voorkomen van de fazant bij ons, valt dus te betwijfelen. Wel wijst het er op dat de vogel reeds in West-Europa bekend was.
Terug naar:
