Voor de Tweede Wereldoorlog was de Gelderse Slenk een populaire duif in Arnhem en omstreken. De duivenmelker liet de doffer naar hartelust duivinnen verleiden, zodat hij ’s avonds duif op het menu had. Was de buit groot genoeg, dan ging hij met zijn dieren naar de markt. In die dagen bracht een flinke duif nog een mooie duit op. En was de duif ’s anderendaags weer naar zijn vertrouwde nest teruggevlogen, dan kon de duivenmelker hem opnieuw te gelde maken.
Tegenwoordig zijn de Gelderse Slenken aangewezen op de liefhebbers.
Ze zijn nog altijd in trek vanwege hun speciale vliegcapaciteiten. De duiven slaan de vleugels boven en onder krachtig, luid klepperend, tegen elkaar. Tijdens het vliegen houden ze de kop omhoog en kriigt de staart een holle waaiervorm. De vliegprestaties bestaan uit drie onderdelen:
> springen of steken: met een klein aantal krachtige vleugelslagen (op)stijgen;
> zwemmen of trekken: zich met krachtige vleugelslagen vooruitwerpen;
> zeilen of drijven: met opgeheven vleugels (langzaam dalend) vooruit vliegen.
In de loop der jaren is het wel tot een onderscheid gekomen tussen de liefhebbers die duiven fokken omdat ze zo mooi kunnen vliegen en de liefhebbers die zich vooral laten leiden door uiterlijke kenmerken, zoals kleur en type. Wie de Gelderse slenken vooral wil houden als vliegduif, doet er goed aan bij de fokker te informeren naar de keuzes die hij heeft gemaakt.
De Gelderse Slenk, een actieve, pittige, vriendelijke vogel, bestaat in geel, wit, rood en gespikkelde, gebande en schimmel varianten. De duif lijkt op de Groninger Slenk, maar staat vrij rechtop. Vooral de nek is rechter dan die van de Groninger Slenk. De borst van de Gelderse Slenk staat minder ver naar voren en de duif is forser dan de Groninger Slenk.
Met meer dan 70 leden is de Gelderse en Groninger Slenkenclub uitgegroeid tot een van de grootste speciaalclubs van sierduiven in Nederland
Terug naar:
