Alpaca’s eten voornamelijk gras en fijn hooi, liefst van de tweede snede. Ze gebruiken hun voedsel efficiënter dan herkauwers en kunnen daardoor met aanmerkelijk minder toe dan bijvoorbeeld een schaap. Een herkauwer eet gemiddeld twee tot 2.2 procent van z’n lichaamsgewicht (gemeten in droge stof), terwijl een alpaca genoeg heeft aan 1.8 tot twee procent.
Ook al behoort de alpaca niet tot de herkauwers, het voedsel legt in een alpaca, net als bij andere herkauwers, een lang traject af. Bacteriën moeten de vezels (cellulose en hemicellulose) in gras en hooi afbreken. Deze bacteriën produceren een enzym, genaamd cellulase, en dit fermenteert de cellulose. Gras dat flink heeft kunnen doorgroeien, bevat meer lange vezels (cellulose en hemicellulose). De temperatuur is eveneens van invloed: hoe warmer het tijdens de groeiperiode is geweest, hoe meer vezels. De bacteriën kunnen dan minder goed hun werk doen en de verteerbaarheid van het hooi neemt af.
Via een hooianalyse kan bepaald worden wat de gehalten zijn van de voedingsstoffen, inclusief het calcium en fosfor gehalte, en welke vezelstructuur het hooi heeft. Over het algemeen geldt: hoe ‘’groener’’ het gras toen het werd gehooid, hoe hoger de kwaliteit en hoe lager het gehalte aan vezels en cellulose. Het is belangrijk om te bepalen of gras en hooi voldoende voedingsstoffen bevatten. Een hooianalyse en een bodemmonster kunnen daarover informatie verschaffen.
In het voer van een alpaca moet per kilo ongeveer 128 gram aan ruwe eiwitten zitten. Als er luzerne hooi wordt gevoerd, dan zal er aan het ruwe eiwitgehalte ruimschoots worden voldaan. Alpaca fokkers zijn doorgaans niet zo’n voorstander van luzernehooi. Luzerne bevat weliswaar veel eiwitten en calcium – meer dan wat een dier nodig heeft - maar met mate gevoerd kan het een welkome aanvulling zijn op hooi van matige kwaliteit, of als extraatje ten tijde van dracht of lactatie.
Granen
Granen zijn door hun rijkdom aan koolhydraten vooral een energiebron en eigenlijk alleen maar nodig in tijden van dracht (alleen de laatste vier maanden), in de zoogperiode, ten tijde van extreme kou en op hoge leeftijd. Granen worden nogal eens gebruikt in voedingssupplementen (mineralen) en in dat geval kunnen er dagelijks kleine hoeveelheden worden verstrekt. De alpacahouder doet er goed aan te letten op hoeveel granen zijn dier langs die weg naar binnen krijgt. Een kopje voor een kwart gevuld met maïskorrels bijvoorbeeld, is al ruim voldoende.
Mineralen
Lama’s en alpaca’s komen oorspronkelijk uit het Andesgebergte, waar ze zich door pigmentatie in de huid en een dichte vacht hebben aangepast aan sterke straling. Op zeeniveau gehouden zijn ze daardoor dan wel gevoeliger voor vitamine D gebrek. Hierin verschillen ze van andere voor de hobby gehouden dieren. Om problemen te voorkomen is het dus goed om wat brok toe te voegen aan het dagelijks rantsoen. Ook de hoeveelheid andere mineralen die de alpaca binnen krijgt moet op orde zijn. Laat daarom geregeld je hooi analyseren en laat ook eens een bodemmonster onderzoeken om te zien of het basisrantsoen voldoende mineralen bevat.
Voeg nooit op goed geluk maar wat mineralen toe. Er kunnen vergiftigingen optreden. Aan de hand van bodemonderzoek kan worden vastgesteld welke toevoegingen eventueel nodig zijn. Vooral met selenium is het oppassen geblazen. Deze stof kan zich langzaam opbouwen in het lichaam en de mineralenbalans in het lichaam verstoren. Er wordt wel beweerd dat alpaca’s geen zoutblok nodig hebben. Het zout kan los worden verstrekt in een dispenser. Rode zout/mineralenblokken zijn minder geschikt. Er zit ijzeroxide in en dat kan zich verbinden met andere mineralen. (1)
(1) Basics of alpaca nutrition, dr.
