Diverse factoren spelen een rol bij het ontstaan van agressie bij paarden: de genen, hormonen en de manier waarop met het paard wordt omgegaan door de mens. Ook een slechte leefomgeving, zoals een te kleine leefruimte, kan agressie uitlokken. Evenals verveling, pijn, angst en stress.
Er is normaal agressief gedrag. Dat heeft veelal te maken met dominantie en rangorde. En er is abnormaal agressief gedrag. Dat heeft veelal te maken met een verkeerde behandeling van dominante of bange paarden.
Dat paarden elkaar echt verwonden, komt bij normale rangordegevechten zelden voor. Paarden gebruiken hun lichaam vooral om te dreigen. Ze leggen hun oren in hun nek, laten hun tanden zien, zwaaien met hun staart, keren hun romp in de richting van het paard dat ze willen aanvallen en schoppen in het luchtledige.
Dekhengsten lijden vaak een eenzaam bestaan, maar dat is nergens voor nodig. Ze kunnen best bij elkaar in een groep, mits ze over voldoende ruimte kunnen beschikken en er een stabiele hiërarchie kan worden gevormd. Alleen de eerste drie, vier dagen dat ze bij elkaar worden gezet, vertonen ze gedrag dat hoort bij het bepalen van de rangorde. Maar daarna neemt het strijdlustige gedrag zienderogen af. Het samenvoegen van hengsten komt hun welzijn ten goede en geeft ze de kans sociaal gedrag te vertonen. Na twee of drie maanden vormt zich een stabiele groep.
Terug naar:
