door Marjolein Reali
Lodewijk, de zevenjarige ezel van Marjolein Reali, kreeg begin mei plotseling overal kale plekken. Acht weken later had hij weer een glanzende vacht. De oorzaak van de acute haaruitval blijft onduidelijk. Vast staat dat meerdere ezels met dit euvel kampen.
‘’Lodewijk is een aantal malen behandeld tegen schurft. Afgelopen maandag is hij ontwormd. Sindsdien vallen zijn haren er met schrikbarende plukken uit. Ik heb de dierenarts erbij gehaald. Hij vermoedt een toxische reactie. Maar op wat? Op het ontwormingsmiddel? Op het anti-schurftmiddel? Het lijkt geen schimmel, want dan had mijn andere ezel Christoffel ook last moeten hebben. De veearts heeft Lodewijk nog niet behandeld, omdat we niet weten wat de oorzaak is. Ik laat wat foto’s zien, in de hoop dat iemand dit beeld herkent.’'
Deze noodkreet op het forum van De Ezelvriend leverde veel reacties op van ezeleigenaren met dieren die ook last hebben van kale plekken. De een opperde dat er wel eens sprake kon zijn van luis, een ander dacht dat het van vliegjes zou kunnen komen en een derde vermoedde een geval van eczeem. Weer een ander adviseerde Lodewijk maar eens goed te knuffelen. En iemand die wel eens op de Ezelsociëteit komt, herinnerde zich een ezel die het ook had. Kwam door de warmte, door de rui of door stress.
Een paar dagen later belde de dierenarts. Hij had navraag gedaan bij collega’s in het hele land en kwam tot de conclusie dat Lodewijk leed aan "telogeen effluvium", ofwel "overmatige uitval van telogene haren". Telogene haren zijn haren die zich na de groei in de rustfase bevinden. Normaal vallen die haren ook uit, maar zelden allemaal tegelijk. Als dat gebeurt, kan het een reactie op stress zijn, hield de dierenarts als mogelijkheid open. Dat zou inderdaad kunnen, want Lodewijk is begin dit jaar van Zuid Frankrijk naar Nederland verhuisd. De dierenarts had gelukkig ook een prettige boodschap: de haren zouden weer allemaal terug komen.
Zelf heb ik ook links en rechts nagevraagd wat het zou kunnen zijn. Op internet vond ik dat bij mensen eveneens plotselinge haaruitval voorkomt. Een bevalling, hoge koorts (bijvoorbeeld door een infectie), een chirurgische operatie onder algehele anesthesie, bloedingen (ook door bloeddonatie) en een sterke beperking van voedselinname (zoals door een ‘crash’-dieet of bij anorexia nervosa), kunnen leiden tot een acuut verlies van haren. Op internet lees ik bovendien dat bij ongeveer eenderde van de patiënten met acuut telogeen haarverlies geen oorzaak wordt gevonden. En over de rol van emotionele stress zijn de geleerden het nog niet eens. Dat Lodewijk nog steeds schurft onder de leden zou hebben, is in elk geval uitgesloten. Schurft jeukt als een gek en ik heb Lodewijk na de behandeling niet echt meer zien krabben. Blijven over: een toxische reactie, stress, rui of verandering in voedsel. Dat laatste is ook nog een mogelijkheid: Lodewijk moest na zijn reis ook nog eens overschakelen op ander voer.
Hoe dan ook, twee maanden later en na een behandeling met Prequine (bevat Biotine en Zink) dat hij gedurende vier weken door zijn voer heeft gekregen, ziet Lodewijk er weer pico bello uit. Of het door de Prequine komt, ik durf het niet te zeggen. Inmiddels ben ik wel wat wijzer. Kale plekken komen vaker voor bij ruinen dan bij merries. Sommige ezels hebben er eenmalig last van, bij andere is het een terugkerend verschijnsel. En opvallend is dat de zomervacht altijd mooi blijft zitten. Als de haren er met plukken tegelijk uitvliegen, gaat het altijd om de wintervacht.
Verschenen in
